Mijn avontuur in Paramaribo - Chloe Delarue

Jana Janssen op 08/10/2024

Aankomst en de eerste week:

25 mei was het dan zo ver.. de koffers kunnen in de auto en we kunnen vertrekken naar Schiphol! Eenmaal op Schiphol aangekomen heb ik de groep gezocht en hebben we onze koffers gewogen, het was nog even spannend omdat we allemaal net iets te veel kilo’s in de koffer hadden zitten. Toen was het tijd om afscheid te nemen van mijn moeder, die mij gebracht had. Dit was erg emotioneel maar tegelijkertijd een hele leuke spanning omdat het avontuur nu echt ging beginnen.

Koffers wegen, uren en uren wachten en dan eindelijk het vliegtuig in. Het was een lange vlucht maar ik heb heerlijk kunnen slapen en lekker gegeten. 10 uur later waren we dan eindelijk aangekomen. Een ontzettende hitte kwam ons tegenmoet toen we het vliegtuig uit kwamen. We hebben lang moeten wachten op het vliegveld om alle papieren na te laten kijken omdat alles daar nog handmatig gebeurt. Toen we de koffers hadden opgehaald zijn we naar buiten gelopen om Tino te zoeken, onze ‘taxichauffeur’ maar uiteindelijk ook hele goede vriend geworden.

We zijn naar ons verblijf gereden en hebben de zware koffers de trap op getild. We sliepen tegenover een van de drie stageplekken, Huize Majella (ouderenzorg). We sliepen twee aan twee. Het was een klein kamertje met twee bedden, een wc en douche, bankje en een koelkast. De eerste avond was zwaar, we waren geschrokken van ons verblijf, omdat het natuurlijk allemaal een stuk armer en minder hygiënisch is als in Nederland. We hebben onze spullen meteen uitgepakt en het een beetje als ‘thuis’ gemaakt. Omdat we zo een lange reis achter de rug hadden zijn we erg vroeg gaan slapen.

De 4 dagen hierna hebben we fietsen gehuurd en de stad verkend. Boodschappen gedaan en kennis gemaakt op de stageplekken. Nog even genoten van het heerlijke weer aan een zwembad waar we uiteindelijk regelmatig te vinden waren. Dit zwembad was in een hotel in het centrum. Hier betaalde je 50 euro om de hele dag te mogen zwemmen en een maaltijd + drankje te kunnen nuttigen.

De stages:

We hadden drie stageplekken, iedere twee weken startten we bij een nieuwe plek. Ik liep samen met Anke stage, met haar sliep ik ook op de kamer. Wij begonnen bij de gehandicaptenzorg. Het was iedere dag 40 tot 50 minuten fietsen om daar te komen. Deze stage vonden wij uiteindelijk de heftigste stage. In deze landen zijn gehandicapten een taboe. Dit was dan ook het enige tehuis in Paramaribo. Er zijn weinig hulpmiddelen ter beschikking, de zorg is slecht (tegenover hoe wij het gewend zijn) en er is weinig hygiëne. Het was een doelgroep vanaf 0 tot 100 jaar. Er waren 2 babytjes, maar ook jeugd en ouderen. De dag werd gestart met het wassen en aankleden van de bewoners. Dit gebeurde vaak met voor iedereen hetzelfde washandje en de mensen kregen oude en ook vaak kapotte kleding aan. Hierna was het tijd om te ‘schaften’ zoals ze dat noemden (voeden). Iedereen kreeg hetzelfde papje iedere ochtend. Vervolgens werden de mensen in een rolstoel of op een matje in de gang of tuin gezet en gebeurde er niet veel. Het personeel heeft een hele andere mentaliteit dan wij in Nederland gewend zijn. Het hoofd van de gehandicaptenzorg vertelde dat het personeel liever lui dan moe is, maar ze toch deze mensen in dienst had omdat er niet veel mensen waren die hier überhaupt wilde werken. We hebben in de middagen vooral veel geknuffeld en gespeeld met de kinderen en ouderen om hun lekker bezig te houden en liefde te kunnen geven. Het was zwaar om te zien hoe mensen achteruitgingen, en middelen nodig hadden die er niet waren. We hebben ons best gedaan er een fijne tijd van te maken voor en met hun, zolang wij hier waren.

Na deze twee weken gingen wij naar de thuiszorg, Opo Doro. Dit vond ik persoonlijk de leukste stage. We gingen hier ook op de fiets heen, dit was ongeveer twintig minuten fietsen. We starten de dag met een gebed, en besproken de planning van de dag. We gingen dan met twee of drie man in een auto een route afleggen langs verschillende gezinnen. Ik ben eigenlijk alleen langs gezinnen geweest met kinderen. Vaak hadden deze kinderen een achterstand, waren gehandicapt of de ouders konden geen school voor de kinderen permitteren. Wij deden dan spelletjes met hen om de ontwikkeling te stimuleren, gingen wandelen of hielpen met het voeden. We namen melkpoeder en speelgoed mee die we konden achterlaten bij de gezinnen. Meestal waren we 20 minuutjes bij een gezin en dan gingen we verder naar de volgende. Het was bijzonder omdat we op ontzettend veel plekken kwamen. Van midden in de stad tot een keer 7 uur in de auto naar het binnenland. Je ziet hoe de mensen wonen, dit zijn meestal kleine houten huisjes. Er is niet veel aanwezig in de huizen. Meestal zaten we op de grond en sliepen de kinderen ook op een matje op de grond. Deze twee weken waren echt heel leerzaam en we hebben een heel goed beeld kunnen krijgen van de mensen in het binnenland hoe hun leven. Ik ben blij dat we iets voor de mensen konden betekenen.

De laatste twee weken liepen we stage in de ouderenzorg, Huize Majella, waar wij dus tegenover sliepen. Deze stage was redelijk vergelijkbaar met de stage in Nederland. Alleen natuurlijk ook hier merkte je de armoede en minder hulpmiddelen, de mensen hebben ook echt minder kennis. Wij hebben hier dan ook samen met onze docent Mario die in de laatste week is aangekomen een klinische les gegeven over het schrijven van een goede rapportage. Rapporteren gebeurde hier in een schriftje met pen en papier. Er werd niet echt benoemd hoe het met de mensen ging of wat zij nodig hadden. De ouderen werden om half 8 uit bed gehaald, gewassen en aangekleed. Hierna brachten we de mensen naar de benedenverdieping waar ze samen konden eten. Sommige mensen liepen zelf, en anderen hadden een rolstoel. Na het eten werd er vaak gezongen, of een stukje uit de bijbel gelezen. Ze zijn in Paramaribo allemaal heel gelovig. Godsdienst is voor hen van groot belang en er wordt dan ook iedere dag stil bij gestaan. Rond 12 uur werden de mensen naar hun kamer gebracht en in bed gelegd. De rest van de middag gebeurde er niet heel veel buiten het ‘schaften’.

Tijdens de stages leerde je de cultuur goed kennen. Het is een arm land, er is minder goede ontwikkeling en het voelde voor mij een beetje als terug in de tijd. De straten waren kapot of er waren zelfs zandwegen. Het verkeer is ongeregeld en ze rijden aan de linker kant van de weg, dit was voor ons wel even wennen met het fietsen! Er werd buiten veel op ons geroepen en gefloten omdat wij blank waren, dit sprak de mannen van daar erg aan.

We hebben ook hele leuke dingen gedaan in de weekenden. Zo gingen we zoals eerder benoemd vaak zwemmen, zijn we een nachtje in de jungle gaan slapen en hebben we een boottochtje over de Surinaamse rivier gemaakt. We hebben genoten van de maaltijden. Veel rijst, kip, en vooral heeeeel pittig eten. We hebben naar het Nederlandse voetbal gekeken samen met mensen uit de stad en zijn een aantal keren op stap geweest met Tino en zijn vrienden. We hebben geshopt in de grote winkelcentrums en vooral heel veel plezier gehad.

Het was af en toe moeilijk, om thuis te missen. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik heb mijzelf op een andere manier leren kennen en ben mentaal echt gegroeid. Je staat er toch een beetje alleen voor in een vreemd land en je maakt toch wel heftige momenten mee in de zorg. We hebben vriendschappen voor het leven opgebouwd en ook veel leuke momenten met collega’s gehad. Waar ik nu zelfs af en toe nog een appje naar stuur! Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.

De mensen daar waren heel lief en hebben ons geholpen met Suriname als thuis te laten voelen. Ik zou dan ook heel graag nog eens terug willen gaan, om nog meer van het prachtige land te ontdekken, want hiervoor hebben we natuurlijk niet genoeg tijd gehad in de weekenden.

Na 6,5 week was het dan tijd om onze koffers in te pakken en naar het vliegveld te vertrekken. We hebben afscheid genomen van de collega’s bij Majella, waar we sliepen. En natuurlijk van onze lieve vriend Tino, die ons heeft afgezet bij het vliegveld. Het was heel emotioneel om dit alles achter te laten en terug naar de realiteit te gaan, maar tegelijkertijd was ik ook blij om mijn familie en vrienden weer te kunnen zien.

We hebben ingecheckt en paspoortcontroles gehad. Dit verliep allemaal heel snel en goed. We hebben niet heel lang hoeven te wachten voor we het vliegtuig in konden. We zaten met ons 4 naast elkaar, net zoals op de heenweg. In het vliegtuig heb ik van de spanning niet echt kunnen slapen. We hebben teruggeblikt op de bijzondere tijd, waarbij we ook wel een traantje hebben laten rollen.. maar ook ontzettend gelachen om alle foto’s en filmpjes. Na 11 uur waren wij dan weer geland op Schiphol. Het klinkt gek maar ik vond het spannend om mijn moeder en stiefvader weer te zien, en zoals ze het noemen, back to reality te gaan. Na lang wachten hebben we onze koffers gekregen en zijn we de deuren naar de aankomsthal doorgegaan. Daar stonden mijn moeder en stiefvader voor aan te wachten. Ik ben naar ze toe gerend en ze in de armen gevolgen. Toch wel even moeten huilen van geluk en blij om hen weer te zien.

We zijn lekker naar huis gereden waar mij als verassing een aantal vrienden en vriendinnen stonden op te wachten. Ik heb met hen en mijn familie een supergezellige middag gehad en alle verhalen verteld met natuurlijk de bijbehorende foto’s!

Dankbaar voor dit avontuur

Chloe Delarue